วันพุธที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555


ลมพัดหวน


ฟังเสียงลม ห่มครวญ หวนคิดถึง
คนเคยซึ้ง เคียงข้าง ร่วมทางฝัน
หัวใจเธอ เปลี่ยนไป จ่ายแจกปัน
จำใจฉัน หลีกทาง ขอห่างไกล

ลมพัดหวน ทวนถาม ความรู้สึก
จากส่วนลึก อาวรณ์ สะท้อนไหว
เรารักกัน พลันพราก รักจากไกล
รอยอาลัย ใจตระหนัก รักเพียงเธอ

อยากให้ลม พัดหวน ทวนอีกครั้ง
ถึงความหลัง ฝังใจ ยามไผลเผลอ
พรมพลิ้วแผ่ว เพียงผ่าน การพบเจอ
วอนลมเพ้อ หวนกลับ ซับน้ำตา

ฝากความรัก ทักทาย สายลมหนาว
ได้บอกกล่าว รักฉัน เฝ้าฝันหา
ความในใจ ไม่เคย เผยวาจา
ช่วยพัดพา อีกครั้ง ฉันยังคอย




สุดจะห้ามใจ


เคยขลาดเขลาวัยเยาว์เราอ่อนหัด
รักกระหน่ำซ้ำซัดกลัดกร่อนถอย
เซถลำเคราะห์กรรมตอกย้ำคอย
ทั้งชีวีเศร้าสร้อยรอยน้ำตา

เก็บใจตัวเก็บรักสิ้นหักเห
เกรงซวนเซสั่นคลอนวอนดินฟ้า
หลาบจำแล้วหลีกหนีอย่ามีมา
ขอเถิดหนาดินฟ้าจงปราณี

อย่าให้เราใจอ่อนดังก่อนเก่า
อย่าให้เราเปิดใจใครบ่งชี้
อย่าให้เขาเอาไปทั้งชีวี
อย่าให้เขามามีอำนาจใด

สุดจะห้ามหัวใจหวั่นไหวจิต
สุดจะห้ามใจคิดติดตรึงไว้
สุดจะห้ามใจนี้มีห่วงใย
สุดจะห้ามหัวใจแม้ซ้ำรอย


ทางสีเทา


ทางสีเทา ร้างเปลี่ยว เดียวดายนัก
พลิ้วลมรัก ครวญเครง บรรเลงอยู่
ฝากแมกไม้ ทักทาย ให้ได้รู้
ว่าคอยคู่ เดินเคียง เมื่อเพลี่ยงพล้ำ

ทางสายเปลี่ยว เหลียวหา ว่าคอยหาย
ทั้งเช้าสาย บ่ายเย็น เห็นชอกช้ำ
มองเหม่อไป ใคร่ครวญ ชวนตอกย้ำ
หนาวลมค่ำ น้ำค้างร่วง ข้างดวงตา

จะมืดแล้ว แถวทาง ระหว่างเถื่อน
ยิ่งพร่าเลือน แสงสูรย์ อาดูรหนา
ผีตากผ้า ดาวเดือน ค่อยเคลื่อนมา
ประดับฟ้า พราวพราย ฉายละออง

ยามหนาวลม ห่มฟ้า คราจันทร์ฉาย
เหมือนจุดไต้ แสงโสม เป็นโคมส่อง
เสียงเรไร ร้องเล่น เป็นทำนอง
เข้าจับจอง ฟ้าค่ำ ย่ำราตรี

แผ่วพลิ้วลม ลิ่วล่อง สอดคล้องหวาน
แสนร้าวราน วันเดือน เลื่อนเป็นปี
เส้นทางเหงา ทอดเงา เข้าแทนที่
เจือจางสี ความจำ ค่ำคืนหวาน

วันเวลา ผ่านเพลิน เกินไขว่คว้า
ให้กลับมา หยุดอยู่ สู่เพรงกาล
ทางสีเทา ใจสีหม่น ปนประสาน
รอยรอนแรม รานร้าว โรยแรงรั้ง



HAPPY BIRTHDAY TO MY MUM


วันสำคัญวันพิเศษที่ยิ่งใหญ่
วันที่ใครคนหนึ่งได้เกิดก่อ
วันที่ใครคนหนึ่งที่เฝ้ารอ
วันที่ใครกันหนอกำเนิดมา

ใครคนนั้นคนที่มีรักจริง
สละได้ทุกสิ่งแม้หนักหนา
ใครคนนั้นรักเราดั่งแก้วตา
ใครคนนั้นปรารถนาเราได้ดี

คนที่ยอมเจ็บปวดแทนเราได้
คนที่ให้เราได้แม้ศักดิ์ศรี
คนที่คอยเป่าปัดและพัดวี
คือคนที่ชีวิตนี้ไม่ลืมเลือน

วันใดที่ผิดหวังและท้อแท้
ในวันที่อ่อนแอเปรียบเสมือน
เป็นเข็มทิศชี้นำและย้ำเตือน
ไม่บิดเบือนความจริงใจและรักจริง

คนที่กล่าวจะใครเล่านอกจากแม่
มีรักแท้คอยเสริมเพิ่มทุกสิ่ง
รักของแม่ยิ่งใหญ่ให้พักพิง
รักแม่ยิ่งบริสุทธิ์ไร้เปรียบเปรย


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น